Święta Kinga (ur. 5 marca 1224 lub 1225 w Esztergomie, zm. 24 lipca 1292 w Starym Sączu), to postać o wyjątkowej duchowej sile i ogromnym wpływie na rozwój religijny regionu. Kinga była córką króla Beli IV Węgierskiego i Marii Laskariny, oraz wnuczką cesarza bizantyjskiego. Już we wczesnym dzieciństwie przejawiała skłonności do życia religijnego, co zaowocowało później jej wstąpieniem do zakonu. W 1239 roku, w wieku piętnastu lat, poślubiła Bolesława V Wstydliwego, księcia krakowskiego, a później króla Polski. Małżeństwo to miało również znaczenie polityczne, jednak Kinga potrafiła pogodzić obowiązki dworskie z praktyką religijną.

Kinga słynęła z wielkiej pobożności i skromności. Po śmierci męża w 1279 roku, skupiła się jeszcze bardziej na działalności dobroczynnej i religijnej. Jednym z najważniejszych wydarzeń w jej życiu było założenie klasztoru klarysek w Starym Sączu.

Historia tego klasztoru jest związana z cudem, którego dokonała Kinga. Otóż, gdy księżna udawała się do Krakowa, konie zaprzęgnięte do jej wozu zatrzymały się w miejscu, gdzie obecnie znajduje się klasztor klarysek. Kinga uznała to za znak od Boga i postanowiła w tym miejscu założyć klasztor dla zakonnic. Mimo trudności związanych z budową, klasztor został wzniesiony, a św. Kinga wprowadziła tam zakonnice. Jako opatka klasztoru, Kinga prowadziła życie modlitewne i pokutnicze. Zasłynęła również z czynów miłosierdzia, pomagając ubogim i potrzebującym w okolicy.

Św. Kinga zmarła 24 lipca 1292 roku w klasztorze w Starym Sączu, a jej ciało zostało pochowane w krakowskim kościele dominikanów. Jej życie i działalność dobroczynna przyczyniły się do jej wyniesienia na ołtarze jako świętej Kościoła katolickiego. Wspominana jest jako patronka ziemi sądeckiej oraz jedna z najbardziej szanowanych postaci w historii Polski i Węgier.