Powstanie listopadowe było polskim zrywem niepodległościowym, który miał miejsce w listopadzie 1830 roku i trwał do jesieni 1831 roku. Jego głównym celem było obalenie zaborczej dominacji Rosji nad Polską oraz przywrócenie niepodległego państwa polskiego.

Przyczyną powstania były niezadowolenie z polityki cara Mikołaja I, który ograniczał prawa i swobody obywatelskie Królestwa Polskiego, a także niechęć do obcego panowania i dążenie do odzyskania niepodległości. W dniu 29 listopada 1830 roku młodzi oficerowie Wojska Polskiego, pod wodzą gen. Józefa Chłopickiego, zbuntowali się w Warszawie, wywołując powstanie.

Powstanie listopadowe rozprzestrzeniło się szybko na inne regiony Polski, spotykając się z entuzjazmem i poparciem społecznym. Jednak brak jednolitego przywództwa, rozłam wśród elit politycznych oraz brak wsparcia ze strony innych mocarstw europejskich osłabiły siłę powstania.

Rosja szybko zorganizowała potężną armię, która stłumiła powstanie. Decydującą bitwą było starcie pod Ostrołęką w maju 1831 roku, które zakończyło się klęską powstańców. Po wielu miesiącach walk i cierpień, zdeprymowane wojska powstańcze złożyły broń w październiku 1831 roku.

Powstanie listopadowe zakończyło się klęską Polski i doprowadziło do jeszcze surowszego represjonowania polskiego narodu przez zaborcę rosyjskiego. Znaczące represje i prześladowania, a także utrata wielu elit narodowych, były tragicznymi skutkami tego zrywu niepodległościowego. Pomimo klęski, powstanie listopadowe stało się symbolem walki o wolność i niepodległość Polski, inspirując kolejne pokolenia Polaków w ich dążeniu do niepodległości.