Danuta Siedzikówna, znana także jako „Inka” (1928-1946), była sanitariuszką w szeregach Armii Krajowej i Narodowych Sił Zbrojnych podczas II wojny światowej oraz w powojennym antykomunistycznym podziemiu. Urodzona w Guszczewinie, w rodzinie o patriotycznych tradycjach, już w młodym wieku doświadczyła okrucieństw wojny i okupacji.

Po aresztowaniu i śmierci jej rodziców za działalność w polskim ruchu oporu, Danuta wstąpiła do Armii Krajowej, a następnie do Narodowych Sił Zbrojnych, gdzie pełniła funkcję sanitariuszki. Po zakończeniu wojny, kiedy Polska znalazła się pod kontrolą komunistyczną, kontynuowała walkę w ramach antykomunistycznego podziemia.

Została aresztowana przez UB (Urząd Bezpieczeństwa) w lipcu 1946 roku. Mimo młodego wieku i brutalnego śledztwa, podczas którego była torturowana, odmówiła zdradzenia swoich towarzyszy. Skazana na śmierć przez komunistyczny sąd, została stracona 28 sierpnia 1946 roku w więzieniu w Gdańsku.

Danuta Siedzikówna „Inka” stała się symbolem niezłomności i odwagi wobec represji, a jej życie i tragiczna śmierć są pamiętane jako przykład najwyższego poświęcenia za wolność Polski. W 2006 roku została pośmiertnie awansowana do stopnia podporucznika przez Prezydenta RP.