Irena Anders (1921-2010) była polską działaczką społeczną, autorką i żołnierzem, znana głównie ze swojej działalności na rzecz polskich żołnierzy i uchodźców podczas II wojny światowej oraz powojennego okresu komunistycznego. Urodziła się w Wielkopolsce, a jej życie zostało wywrócone do góry nogami przez wybuch wojny. Z artystki rewiowej i pieśniarki przeszła do działalności wojskowej i została kapitanem Wojska Polskiego. Prywatnie była drugą żoną gen. Władysława Andersa.

W czasie II wojny światowej, Irena Anders aktywnie wspierała polskich żołnierzy walczących na różnych frontach, działając jako łączniczka i organizatorka pomocy humanitarnej. Po zakończeniu wojny, wraz z mężem, generałem Władysławem Andersa, wsparła tysiące polskich uchodźców, pomagając im w integracji i odbudowie życia po wojnie.

Po śmierci generała Andersa w 1970 roku, Irena kontynuowała jego dzieło działając na rzecz pamięci o walce Polaków podczas II wojny światowej. Była autorką wielu książek i publikacji, które dokumentują historię polskich sił zbrojnych i losy polskich uchodźców.

Irena Anders była również zaangażowana w działalność społeczną, wspierając różne organizacje charytatywne i kulturalne. Jej życie było poświęcone służbie dla Polski i polskiego narodu, a jej wkład w kształtowanie historii i pamięci narodowej jest nieoceniony. Zmarła w 2010 roku, pozostawiając po sobie trwałe dziedzictwo patriotyczne i humanitarne.