Zdradziecki magnat – w XVIII wieku w Polsce termin „magnat” odnosił się do najbogatszych i najpotężniejszych członków szlachty, którzy dysponowali ogromnymi majątkami ziemskimi i wielkim wpływem politycznym. Magnaci posiadali liczne wsie, miasta, a nawet prywatne armie. Ich pozycja społeczna i ekonomiczna umożliwiała im znaczący wpływ na politykę wewnętrzną Rzeczypospolitej Obojga Narodów oraz na jej stosunki międzynarodowe.

Magnaci w XVIII wieku często prowadzili własną politykę zagraniczną, zawierając sojusze z obcymi państwami, co czasami szło w sprzeczność z interesami państwa polskiego. Ich działania były motywowane przede wszystkim dążeniem do zachowania i rozszerzenia własnej władzy oraz majątków.

Udział polskich magnatów w rozbiorach Polski był złożony i kontrowersyjny. Niektórzy z nich, poprzez swoje decyzje i działania, przyczynili się do osłabienia państwa, co ułatwiło sąsiednim mocarstwom podjęcie działań zmierzających do rozbiorów. Przykładowo, przez politykę tzw. „liberum veto”, która umożliwiała każdemu posłowi sejmowemu zablokowanie uchwał sejmu, magnaci często paraliżowali prace parlamentu, uniemożliwiając wprowadzenie niezbędnych reform i wzmocnienie państwa.

Niektórzy magnaci, korzystając z poparcia obcych mocarstw, próbowali zwiększyć swoje wpływy na arenie politycznej Rzeczypospolitej, co dodatkowo osłabiało wewnętrzną kohezję kraju. W efekcie, polityczna i gospodarcza fragmentacja, za którą częściowo odpowiadali magnaci, uczyniła Polskę bardziej podatną na ingerencje zewnętrzne i ostatecznie przyczyniła się do jej rozbiorów.