Działalność Żołnierzy Wyklętych odnosi się do zbrojnego oporu przeciwko władzy komunistycznej w Polsce, ustanowionej po II wojnie światowej pod patronatem Związku Radzieckiego. Żołnierze ci byli częścią niepodległościowego podziemia antykomunistycznego, kontynuując walkę o wolną Polskę po 1945 roku, kiedy formalnie zakończyła się II wojna światowa.

Grupy te składały się głównie z byłych członków Armii Krajowej (AK), Narodowych Sił Zbrojnych (NSZ), i innych formacji niepodległościowych, którzy odmówili poddania się nowemu, narzuconemu reżimowi. Ich działania obejmowały sabotaż, dywersję, a także otwartą walkę zbrojną przeciwko funkcjonariuszom aparatu bezpieczeństwa i administracji komunistycznej, uznawanym za narzędzia represji i sowietyzacji Polski.

Działalność Żołnierzy Wyklętych była najintensywniejsza w latach 1944–1948, choć niektóre grupy kontynuowały walkę aż do początku lat 60. XX wieku. Członkowie tych grup byli systematycznie ścigani, aresztowani, torturowani, i często skazywani na śmierć w pokazowych procesach przez komunistyczne władze, które starały się zlikwidować wszelki opór przeciwko sowietyzacji kraju.

Pamięć o Żołnierzach Wyklętych została przywrócona i uhonorowana w Polsce po upadku komunizmu w 1989 roku, stając się symbolem niezłomnej walki o wolność i suwerenność narodu polskiego.