Kazimiera Iłłakowiczówna (1892-1983) była polską poetką, pisarką i działaczką społeczną. Urodziła się w Moskwie, w rodzinie inteligenckiej. Wczesne lata spędziła w Wilnie, gdzie rozpoczęła swoją literacką karierę. Jej poezja, pełna liryzmu i refleksji nad ludzkim życiem, zdobyła uznanie czytelników i krytyków.

Podczas I wojny światowej i okresu międzywojennego Iłłakowiczówna zaangażowała się w działalność społeczną, wspierając różne inicjatywy na rzecz edukacji, kultury i dobroczynności. Była również aktywna w środowisku literackim, współpracując z wieloma czasopismami i wydawnictwami.

W okresie II wojny światowej Iłłakowiczówna kontynuowała swoją pracę literacką, publikując wiersze i opowiadania, które często niosły przesłanie patriotyczne i nadzieję w trudnych czasach. Po wojnie pozostała wierna swoim ideałom, działając na rzecz odbudowy kultury i społeczeństwa polskiego.

Jako pisarka, Kazimiera Iłłakowiczówna pozostawiła po sobie bogaty dorobek literacki, w którym dominują motywy miłości, przyrody i tęsknoty za wolnością. Jej prace nadal są czytane i cenione przez kolejne pokolenia czytelników. Jako działaczka społeczna i kulturalna, przyczyniła się do rozwoju polskiej kultury i literatury, pozostając ważną postacią w historii literatury polskiej.