Egoistyczny szlachcic – w XVII wieku w Polsce szlachcic był członkiem stanu szlacheckiego, który posiadał pewne przywileje i prawa. Był to okres, w którym szlachta miała bardzo silną pozycję w społeczeństwie polskim i wielki wpływ na życie polityczne Rzeczypospolitej Obojga Narodów.

Szlachta w XVII wieku była zróżnicowana pod względem majątkowym, ale wszystkich łączyła wspólna cecha – posiadanie szlachectwa, które dawało im pewne prawa polityczne, takie jak udział w Sejmie. Szlachta w tym okresie miała prawo do posiadania ziemi, noszenia broni, a także była zwolniona z wielu podatków.

Prawo liberum veto było jednym z najbardziej kontrowersyjnych elementów ustroju politycznego Rzeczypospolitej w XVII wieku. Polegało na tym, że każdy poseł sejmowy mógł w każdej chwili zgłosić sprzeciw wobec jakiejkolwiek uchwały sejmowej. Decyzja taka powodowała natychmiastowe unieważnienie całej procedury uchwalenia ustawy. Było to prawo blokujące, które stawiało szlachtę wobec możliwości całkowitego paraliżu prac Sejmu.

Prawo to osłabiało państwo polskie na kilka sposobów:

1. Uniemożliwiało podejmowanie skutecznych decyzji. Gdyby nawet większość posłów popierała jakąś ustawę, jedno głosowanie przeciw mogło zablokować cały proces legislacyjny.
2. Sprzyjało wpływom obcych mocarstw. Czasami zagraniczne mocarstwa wykorzystywały możliwość blokowania uchwał Sejmu poprzez korumpowanie posłów, co prowadziło do osłabienia państwa polskiego i narzucania obcej woli.
3. Tworzyło atmosferę anarchii i chaosu w kraju, co z kolei utrudniało podejmowanie skutecznych działań w polityce wewnętrznej i zagranicznej, oraz sprawiało, że państwo polskie było bardziej podatne na rozbiory.

Prawo liberum veto było jednym z czynników prowadzących do stopniowego upadku Rzeczypospolitej Obojga Narodów i zwiększało jej podatność na ingerencję zewnętrzną. W rezultacie, Rzeczpospolita stała się celem agresji ze strony sąsiednich mocarstw i ostatecznie została podzielona na skutkiem rozbiorów w XVIII wieku.