Stanisława Leszczyńska (1896-1974) była polską położną, która stała się symbolem heroizmu i niezłomności podczas II wojny światowej. Urodzona w Łodzi, w przedwojennej Polsce, zdobyła wykształcenie i praktykę w zawodzie położnej, co miało ogromne znaczenie dla jej późniejszego życia.

Podczas okupacji niemieckiej, Stanisława wraz z rodziną została deportowana do Auschwitz-Birkenau w 1943 roku za działalność w polskim podziemiu. W obozie, zamiast ugiąć się pod brutalnością warunków, Leszczyńska wykorzystała swoje umiejętności, zostając położną w obozowym szpitalu. W ekstremalnie trudnych warunkach, bez dostępu do podstawowych środków medycznych, przeprowadziła tysiące porodów, ratując życie wielu noworodkom i ich matkom. Jej determinacja, odwaga i poświęcenie pozwoliły na zachowanie godności i nadziei w najbardziej desperackich okolicznościach.

Po wojnie Stanisława Leszczyńska wróciła do pracy jako położna w Łodzi, gdzie żyła skromnie, nie szukając rozgłosu za swoje wojenne czyny. Jej niezwykła postawa została szerzej poznana i doceniona dopiero po latach, stając się inspiracją dla wielu. Leszczyńska nie tylko wykazała się niezwykłą odwagą i empatią, ale również stała się symbolem moralnego oporu przeciwko okrucieństwu i bezprawiu.

Dziedzictwo Stanisławy Leszczyńskiej, jako kobiety, która w obliczu największego zła zachowała ludzkość i współczucie, pozostaje niezmiennie ważne. Jej życie to historia niezłomności w obronie podstawowych wartości humanitarnych.