Tatarzy to lud koczowniczy, pochodzący z obszarów Azji Środkowej, głównie z terenów dzisiejszej Mongolii i Kazachstanu. W historii Polski Tatarzy często byli kojarzeni z napadami, grabieżami i porwaniami, zwłaszcza na wschodnich rubieżach Rzeczypospolitej, głównie w okresie średniowiecza i wczesnej nowożytności.

Tatarzy byli znani z szybkich rajdów na terytorium Polski, często w celu grabieży, rabunku i porwań ludności cywilnej. Ich działania były motywowane przede wszystkim chęcią zdobycia łupów, niewolników oraz osłabienia sąsiedniego państwa.

Grabieże i porwania dokonywane przez Tatarów polegały na nagłych atakach na wsie, miasta i osady, gdzie plądrowali dobra, porywali ludzi, głównie kobiety i dzieci, oraz palili i niszczyli zabudowania. Często wykorzystywali taktykę zaskoczenia i szybkiego odwrotu, co czyniło ich trudnymi do schwytania lub pokonania.

Porwane osoby były często wykorzystywane jako niewolnicy, sprzedawane na wschodnie rynki niewolnicze lub wymieniane na okup. Grabież i porwanie Polaków przez Tatarów stanowiły poważne zagrożenie dla ludności cywilnej, szczególnie na wschodnich obszarach Rzeczypospolitej, które były bardziej narażone na ataki ze strony tych koczowników.

Mimo że działalność grabieżcza Tatarów była częściowo tłumiona przez polską obronę, ich ataki pozostawiły trwałe piętno w historii Polski, a konflikty z nimi przyczyniły się do utrwalenia kulturowej i militarnej tradycji polskiej obrony wschodnich granic.