Bitwa pod Grunwaldem, stoczona 15 lipca 1410 roku, była jednym z najważniejszych starć w historii Polski i Litwy, oraz jednym z największych starć średniowiecznej Europy. Bitwa ta miała miejsce między zjednoczonymi siłami Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego a zakonem krzyżackim.

Bitwa pod Grunwaldem była kulminacyjnym momentem w długotrwałym konflikcie między Zakonem Krzyżackim a Polską oraz Litwą o kontrolę nad ziemiami nadbałtyckimi. Siły polsko-litewskie, dowodzone przez Władysława Jagiełłę i Witolda, stanęły naprzeciwko armii krzyżackiej dowodzonej przez wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena.

Bitwa rozpoczęła się od manewru obu stron, jednak kluczowym momentem była ofensywa husarii polskiej oraz jazdy litewskiej na skrzydła armii krzyżackiej. To spowodowało dezorganizację szeregów krzyżackich, a następnie kontratak polsko-litewski w centrum frontu. Bitwa zakończyła się klęską zakonu krzyżackiego, który stracił znaczną część swoich sił oraz wielu dowódców, w tym wielkiego mistrza Ulricha von Jungingena.

Bitwa pod Grunwaldem miała ogromne znaczenie symboliczne i strategiczne. Polscy i litewscy rycerze udowodnili swoją zdolność do pokonania jednej z najlepiej wyszkolonych armii europejskich. Bitwa ta przyczyniła się do osłabienia potęgi zakonu krzyżackiego oraz wzmocnienia pozycji Polski i Litwy na arenie międzynarodowej. Dziś jest ona postrzegana jako jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Polski i Litwy oraz jedno z najważniejszych starć średniowiecznej Europy.