Elżbieta z Lubomirskich Sieniawska (1669-1729) była wybitną postacią w historii Polski. Urodziła się w wpływowej rodzinie Lubomirskich, a jej małżeństwo z księciem Jakubem Ludwikiem Sobieskim, synem króla Jana III Sobieskiego, umocniło jej pozycję wśród elit polskiego społeczeństwa. Jednak to jej własne działania i umiejętności przyniosły jej sławę i uznanie.

Elżbieta była nie tylko znana z urody, ale także z inteligencji i przedsiębiorczości. Po śmierci męża w 1737 roku, skoncentrowała się na rozwijaniu własnych interesów. Zarządzała swoimi majątkami z wielkim talentem, prowadząc liczne inicjatywy gospodarcze i charytatywne. Była mecenasem sztuki i nauki, wspierając m.in. budowę kościołów, szpitali oraz fundując stypendia dla ubogich studentów.

Jednym z największych osiągnięć Elżbiety Sieniawskiej było założenie w 1720 roku miasta Sieniawa, które nazwała na swoją cześć. Dzięki jej staraniom miasto szybko się rozwijało, stając się ważnym ośrodkiem handlowym i kulturalnym. Elżbieta Sieniawska była również aktywna politycznie, uczestnicząc w życiu publicznym i podejmując działania na rzecz dobra kraju.

Jej dziedzictwo obejmuje nie tylko osiągnięcia w sferze gospodarczej i społecznej, ale także wpływ na rozwój kultury i nauki w Polsce. Jej postawa przedsiębiorcza i filantropijna sprawiła, że Elżbieta Sieniawska zapisała się na trwałe w historii Polski jako jedna z najwybitniejszych postaci swojej epoki.