Maria Skłodowska-Curie (1867-1934) to postać, która na zawsze zmieniła oblicze nauki. Urodzona w Warszawie, w zaborze rosyjskim, jako najmłodsza z pięciorga dzieci, od najmłodszych lat wykazywała niezwykłą inteligencję i zainteresowanie nauką. Mimo trudności związanych z dostępem do edukacji wyższej dla kobiet w jej rodzinnym kraju, Maria nie poddała się. Dzięki determinacji i wsparciu rodziny, wyjechała do Paryża, gdzie kontynuowała edukację na Uniwersytecie Sorbona, zdobywając stopnie naukowe z fizyki i matematyki.

Jej małżeństwo z Pierre’em Curie, również naukowcem, zaowocowało wspólnymi badaniami nad radioaktywnością. To właśnie Maria Skłodowska-Curie odkryła dwa nowe pierwiastki: polon i rad, za co wraz z Pierre’em Curie oraz Henri Becquerelem otrzymała Nagrodę Nobla w dziedzinie fizyki w 1903 roku. Po śmierci męża w 1906 roku, kontynuowała swoje badania, co przyniosło jej drugą Nagrodę Nobla, tym razem w dziedzinie chemii w 1911 roku, za odkrycie radu i polonu oraz za badania nad właściwościami tych pierwiastków.

Maria Curie-Skłodowska była pierwszą kobietą, która wykładała na Sorbonie, a także pierwszą osobą, która otrzymała dwa Nobelki w różnych dziedzinach naukowych. Jej niezłomność, pasja do nauki i niezwykłe osiągnięcia sprawiły, że stała się inspiracją dla kolejnych pokoleń naukowców. Pomimo sukcesów, musiała zmagać się z dyskryminacją ze względu na płeć, a także z poważnymi problemami zdrowotnymi spowodowanymi długotrwałą ekspozycją na substancje radioaktywne. Jej dziedzictwo i wkład w rozwój nauk przyrodniczych są nieocenione.