Otto von Bismarck był pruskim politykiem i dyplomatą, który odegrał kluczową rolę w zjednoczeniu Niemiec i był architektem niemieckiego imperium w XIX wieku. Urodził się 1 kwietnia 1815 roku w Schönhausen, w Prusach. Bismarck rozpoczął swoją karierę dyplomatyczną, a następnie został wybrany do pruskiego parlamentu.

Jego najważniejsze osiągnięcia to stworzenie silnego, zjednoczonego państwa niemieckiego pod przewodnictwem Prus, co osiągnął poprzez serię wojen z Danią, Austrią i Francją. Bismarck był także architektem nowoczesnej polityki zagranicznej, prowadząc Realpolitik, czyli politykę opartą na pragmatyzmie, siły i interesach narodowych.

Jako kanclerz Niemiec, służył pod trzech kolejnych cesarzy niemieckich, aż do swojego dymisjonowania przez cesarza Wilhelma II w 1890 roku. Bismarck zmarł 30 lipca 1898 roku w Friedrichsruh. Jego dziedzictwo obejmuje nie tylko zjednoczenie Niemiec, ale także wprowadzenie systemu opieki społecznej i budowę stabilnych relacji międzynarodowych w Europie, choć krytykowany jest za politykę „Kulturkampf”, czyli tzw. walkę o kulturę. Bismarcka w latach 1871-1878 prowadził ją w Cesarstwie Niemieckim. Głównym celem Kulturkampfu było ograniczenie wpływu Kościoła katolickiego w życiu publicznym i politycznym oraz wzmocnienie kontroli państwa nad sprawami religijnymi.

Bismarck widział Kościół katolicki jako przeszkodę w jego planach utrzymania jedności narodowej, a także obawiał się, że lojalność katolików wobec papieża może stanowić zagrożenie dla lojalności wobec państwa niemieckiego. W związku z tym Bismarck wprowadził szereg środków mających osłabić wpływy Kościoła katolickiego. Kulturkampf spotkał się z oporem zarówno ze strony katolików, jak i liberałów, a także spowodował podział społeczeństwa niemieckiego.