Konfederacja Targowicka była tajnym sojuszem politycznym, który został zawarty w 1792 roku między przedstawicielami polskiej szlachty, którzy sprzeciwiali się reformom przeprowadzanym przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, a także między innymi obcymi mocarstwami, głównie Rosją.

Głównym celem Konfederacji Targowickiej było obalenie reform i przywrócenie dawnego ustroju, który dawał szlachcie większe przywileje kosztem władzy królewskiej. Wśród liderów konfederacji byli przedstawiciele szlachty magnackiej, którzy obawiali się utraty swoich przywilejów i wpływów w związku z dążeniami króla do reformy systemu politycznego i gospodarczego Rzeczypospolitej.

Konfederacja Targowicka formalnie ogłosiła swoje istnienie 14 maja 1792 roku. Jej członkowie zobowiązali się do współpracy z Rosją w celu obalenia reform króla Stanisława Augusta Poniatowskiego i przywrócenia dawnego porządku. W rezultacie, w 1792 roku wojska rosyjskie wkroczyły do Polski, a król Stanisław August Poniatowski zmuszony był złożyć akt abdykacji.

Konfederacja Targowicka ostatecznie doprowadziła do upadku drugiej Rzeczypospolitej. Jej działania osłabiły pozycję Polski na arenie międzynarodowej, a w następstwie kolejne rozbioru Polski dokonane przez Rosję, Prusy i Austrię w latach 1793-1795 przyniosły całkowitą likwidację państwa polskiego na mapie Europy. Konfederacja Targowicka jest więc postrzegana jako jedno z kluczowych wydarzeń, które przyczyniły się do upadku i rozbiorów Rzeczypospolitej Obojga Narodów.