Najazdy tatarskie na Polskę w okresie od XIII do XVII wieku były częścią szerszych konfliktów i działań wojennych, które miały miejsce na terenach Europy Wschodniej. Tatarzy, będący częścią różnych grup wchodzących w skład Złotej Ordy, a później Chanatu Krymskiego, przeprowadzali liczne najazdy na ziemie polskie, litewskie, a także na inne terytoria sąsiadujące z ich państwami. Celem tych najazdów były głównie łupiestwo, niewolenie ludności oraz wywieranie presji politycznej. Oto główne aspekty tych działań:

1. Łupiestwo: Tatarskie najazdy miały na celu bogacenie się przez grabież. Wojownicy tatarscy plądrowali wsie i miasta, zabierając cenne przedmioty, żywność i inne dobra materialne.
2. Branie jeńców: Jednym z głównych celów najazdów było porywanie ludności cywilnej, którą następnie sprzedawano w niewolę. Handel niewolnikami był dla Tatarów źródłem znaczących dochodów.
3. Destabilizacja regionu: Regularne najazdy tatarskie miały na celu nie tylko zdobycie łupów, ale także osłabienie państw sąsiadujących, co miało ułatwić Tatarom dominację w regionie. Ataki te wpływały na destabilizację polityczną i gospodarczą atakowanych terenów.
4. Taktyka wojenna: Tatarzy stosowali szybkie, mobilne formy działania wojennego, wykorzystując głównie jazdę. Ich taktyka polegała na zaskakiwaniu przeciwnika, szybkich rajdach i równie szybkim wycofywaniu się przed zorganizowaną obroną.
5. Wpływ na politykę i społeczeństwo: Najazdy tatarskie wpłynęły na kształtowanie się systemów obronnych w Polsce i na Litwie, jak również miały wpływ na politykę zagraniczną tych krajów, które dążyły do zawarcia sojuszy lub prowadzenia negocjacji z zagrożeniami tatarskimi.