Wojna polsko-turecka była serią konfliktów zbrojnych między Rzecząpospolitą Obojga Narodów a Imperium Osmańskim, które miały miejsce w XVII i XVIII wieku. Wojny te, w szczególności bitwa pod Wiedniem w 1683 roku, miały ogromne znaczenie dla Europy Środkowej i Wschodniej oraz dla całej chrześcijańskiej cywilizacji.

Wojny polsko-tureckie miały swoje korzenie w rywalizacji o wpływy na terenach Europy Wschodniej i Środkowej, a także w dążeniach ekspansyjnych Imperium Osmańskiego na zachód. W wyniku konfliktów turecko-polskich, Rzeczpospolita Obojga Narodów starała się odbudować swój prestiż i znaczenie na arenie międzynarodowej oraz chronić granice przed inwazją turecką.

Bitwa pod Wiedniem, stoczona w 1683 roku, była kulminacyjnym momentem drugiej wojny polsko-tureckiej (1683-1699). W bitwie tej, armia turecka dowodzona przez wielkiego wezyra Kara Mustafę, obległa Wiedeń, stolicę Habsburgów, która była kluczowym bastionem obronnym chrześcijaństwa w Europie Środkowej.

Na pomoc oblężonemu Wiedniowi przybyła koalicja europejska, na czele której stanął król Polski Jan III Sobieski. Wojska polskie, austriackie i niemieckie połączyły siły i dokonały decydującego szturmu na armię turecką, co doprowadziło do odparcia oblężenia.

Bitwa pod Wiedniem jest uznawana za jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Europy, ponieważ nie tylko ocaliła Wiedeń i zatrzymała ekspansję turecką na zachód, ale także zahamowała dalszy postęp Imperium Osmańskiego w Europie. To zwycięstwo miało dalekosiężne skutki dla całej chrześcijańskiej cywilizacji i zakończyło okres najazdów tureckich na Europę.