Olga Drahonowska-Małkowska (1888-1979) jest postacią niezwykle ważną dla historii polskiego harcerstwa, będąc jedną z jego założycielek i pionierką ruchu skautowego w Polsce. Urodziła się w Krakowie, w czasach, gdy Polska nie istniała na mapach świata, będąc podzielona między trzech zaborców.

Swoją przygodę ze skautingiem rozpoczęła jeszcze przed I wojną światową, inspirując się ruchem skautowym, który powstał w Wielkiej Brytanii. Zdając sobie sprawę z potencjalnej roli tego ruchu w wychowaniu młodzieży i budowaniu postaw patriotycznych, w 1911 roku założyła pierwszą drużynę harcerską dla dziewcząt w Galicji, a wkrótce stała się jedną z głównych postaci w kształtowaniu struktur i programów harcerskich w odrodzonej Polsce.

Objęła jako drużynowa pierwszą żeńską (trzecią według kolejności) drużynę skautową we Lwowie (III Lwowska Drużyna Skautek im. Emilii Plater). Była również pierwszą komendantką skautek w Naczelnej Komendzie Skautowej w latach 1911–1912. Została także wybrana skautową delegatką w Komitecie Opieki nad Dziećmi i Młodzieżą w Lidze Narodów. W 1942 Olgę Małkowską powołano do władz ZHP. Została przewodniczącą Komitetu Naczelnego ZHP na czas wojny. W tym czasie prowadziła działalność charytatywną na rzecz dzieci w okupowanej Polsce.

Drahonowska-Małkowska nie tylko aktywnie uczestniczyła w życiu harcerstwa, ale również przyczyniła się do rozwoju metodyki harcerskiej, kładąc szczególny nacisk na samokształcenie, pracę zespołową i rozwój fizyczny. Jej działalność nie ograniczała się wyłącznie do pracy organizacyjnej; była również autorką wielu publikacji i podręczników harcerskich, które miały znaczący wpływ na kształtowanie się idei harcerstwa w Polsce.