Bitwa Warszawska, znana również jako „Cud nad Wisłą”, to jedno z najważniejszych wydarzeń w historii Polski oraz Europy, które miało miejsce w sierpniu 1920 roku, a nie w 1922, jak zostało błędnie wspomniane. Była to decydująca bitwa wojny polsko-bolszewickiej, w której wojska polskie pod dowództwem marszałka Józefa Piłsudskiego stanęły przeciwko Armii Czerwonej dążącej do rozprzestrzenienia komunistycznej rewolucji na Zachód.

Strategia Piłsudskiego opierała się na przeprowadzeniu manewru zwanego „Manewrem znad Wieprza”, który zakładał wycofanie się części polskich sił, aby skusić bolszewików do głębszego wtargnięcia w Polskę, a następnie przecięcie ich linii zaopatrzeniowych i otoczenie atakujących armii. Plan ten wymagał skoordynowanego działania różnych jednostek polskich oraz wykorzystania słabych punktów przeciwnika.

Bitwa rozpoczęła się 13 sierpnia, a najintensywniejsze walki trwały do 25 sierpnia 1920 roku. W jej trakcie polskie wojska nie tylko zdołały zatrzymać bolszewicką ofensywę, ale również zadały decydujący cios, zmuszając Armie Czerwoną do odwrotu. Zwycięstwo to miało kolosalne znaczenie nie tylko militarne, ale również polityczne i psychologiczne, zapobiegając rozprzestrzenieniu się komunizmu na zachód Europy i umożliwiając Polsce utrzymanie niepodległości.

Bitwa Warszawska jest często określana mianem „cudu” ze względu na jej niespodziewany wynik oraz znaczący wpływ na dalszy przebieg historii. Zwycięstwo to uznawane jest za jedno z największych osiągnięć polskiej strategii wojskowej.