Strajk dzieci wrzesińskich był jednym z najbardziej znaczących wydarzeń w historii polskiego ruchu oporu przeciwko polityce germanizacyjnej prowadzonej przez władze pruskie na terenach zaboru pruskiego. Wydarzenie to miało miejsce w latach 1901-1902 w Wrześni, małym mieście w Wielkopolsce.

Konflikt rozpoczął się, gdy władze szkolne wprowadziły nakaz modlitwy w języku niemieckim oraz zwiększyły liczbę lekcji prowadzonych w tym języku, marginalizując język polski. Sprzeciw wobec tych zmian szybko rozprzestrzenił się wśród uczniów i ich rodziców, którzy postrzegali je jako kolejny krok w kierunku germanizacji i zatracenia polskiej tożsamości narodowej.

Strajk zaczął się 20 maja 1901 roku, kiedy to uczniowie odmówili odpowiedzi na pytania zadawane po niemiecku i modlitwy w tym języku. Wkrótce protest rozszerzył się na inne szkoły w regionie. Władze pruskie reagowały represjami: aresztowaniami uczestników strajku, nauczycieli i rodziców wspierających ruch oporu, a także wprowadzeniem kary chłosty.

Strajk dzieci wrzesińskich stał się symbolem polskiego oporu przeciwko zaborcom i próbie wymazania polskiej tożsamości narodowej. Chociaż bezpośrednio nie przyniósł zmiany polityki germanizacyjnej, to zwrócił uwagę międzynarodowej opinii publicznej na sytuację Polaków pod zaborem pruskim i stał się ważnym elementem w budowaniu polskiej świadomości narodowej.