Aleksandra Piłsudska (1882-1963) była polską działaczką społeczną i pierwszą damą Polski w latach 1918-1922, będąc żoną Józefa Piłsudskiego, naczelnika państwa polskiego. Urodziła się w Petersburgu, w rodzinie inteligenckiej. Jej życie towarzyskie nie ograniczało się jedynie do roli pierwszej damy. W czasie I wojny światowej aktywnie działała na rzecz niepodległości Polski, angażując się w prace charytatywne i działalność społeczną.

W 1904 wstąpiła do Polskiej Partii Socjalistycznej. Brała udział w wielu akcjach bojowych, w tym w akcji pod Bezdanami i w napadzie na bank Państwowy w Kijowie. W 1907 została aresztowana przez policję rosyjską w Warszawie, jednak zwolniona z braku dowodów. Następnie udała się do Kijowa. Józefa Piłsudskiego poznała w maju 1906. Przeniosła się do Lwowa, gdzie pracowała w biurze fabrycznym. Nawiązała współpracę ze Związkiem Strzeleckim oraz współtworzyła Towarzystwo Opieki nad Więźniami Politycznymi.

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości w 1918 roku, Aleksandra Piłsudska zainicjowała i prowadziła szereg inicjatyw mających na celu wsparcie rodaków w trudnych warunkach powojennych. Wspierała również rozwój polskiej kultury i sztuki, angażując się w organizowanie różnych wydarzeń artystycznych i kulturalnych.

Po śmierci Józefa Piłsudskiego w 1935 roku, Aleksandra kontynuowała swoją działalność charytatywną i społeczną. W czasie II wojny światowej zaangażowała się w działania pomocowe na rzecz ofiar wojny, a także udzielała schronienia uciekinierom i osobom poszukiwanym przez władze okupacyjne.