Rycerz niemieckiego zakonu krzyżackiego był członkiem Zakonu Krzyżackiego, o pełnej nazwie Zakon Szpitala Najświętszej Marii Panny Domu Niemieckiego w Jerozolimie, który powstał w XII wieku w czasie krucjat. Celem zakonu było początkowo niesienie pomocy chorym i rannym pielgrzymom w Ziemi Świętej, ale z czasem ewoluował w militarne bractwo rycerskie, które odegrało znaczącą rolę w historii Europy Środkowo-Wschodniej, w tym na ziemiach polskich.

Rola rycerza krzyżackiego w okrutnym podboju ziem polskich wynikała z ekspansywnych i kolonizacyjnych celów Zakonu Krzyżackiego, które zostały skierowane na tereny Prus i później na inne obszary wzdłuż południowego i wschodniego wybrzeża Bałtyku, w tym na ziemie należące do Polski. Zakon Krzyżacki został zaproszony na te tereny przez polskiego księcia Konrada Mazowieckiego w pierwszej połowie XIII wieku, aby pomóc w walce z pogańskimi Prusami. Jednak po zwycięstwie nad Prusami, Krzyżacy zaczęli tworzyć własne państwo na podbitych terenach, co doprowadziło do konfliktów z Polską.

Rycerze krzyżaccy znani byli z surowości wobec podbitych ludów i brutalności w dążeniu do celów zakonu. Rola rycerzy krzyżackich w historii Polski jest postrzegana przez pryzmat ich agresywnych działań kolonizacyjnych i konfliktów z Polską, które znacząco wpłynęły na historię obu państw, prowadząc do wieloletnich wojen i napięć.