Anna Walentynowicz (1929-2010) była wybitną postacią polskiego ruchu związkowego i działaczką opozycji antykomunistycznej. Urodziła się urodziła się 15 sierpnia 1929 we wsi Sienne na Wołyniu.

Już w młodym wieku zaangażowała się w działalność związkową. Jako 21 latka rozpoczęła pracę w Stoczni Gdańskiej na stanowisku spawacza. Dość szybko zyskała przychylność władz komunistycznych, jako tzw. „przodowniczka pracy”. Obrała jednak inną drogę wstępując do Ligi Kobiet i rozpoczynając walkę o prawa pracowników.

W latach 80. Walentynowicz stała się jednym z czołowych przywódców Solidarności, pierwszego niezależnego związku zawodowego w bloku wschodnim, który odegrał kluczową rolę w obaleniu reżimu komunistycznego w Polsce. Jej determinacja i odwaga przyczyniły się do narodzin masowego ruchu oporu, który doprowadził do wolnościowego przemian w kraju.

Po wprowadzeniu stanu wojennego w 1981 roku, Walentynowicz została internowana przez władze komunistyczne. Mimo represji, pozostała aktywna politycznie, kontynuując walkę o prawa człowieka i demokrację. Po upadku komunizmu w Polsce, uczestniczyła w życiu publicznym jako aktywistka społeczna i polityczna. Zginęła 10 kwietnia 2010 w katastrofie w Smoleńsku.