Zofia Nałkowska (1884-1954) była jedną z najwybitniejszych polskich pisarek XX wieku, znaną z powieści, nowel oraz działalności publicystycznej i społecznej. Urodziła się w Warszawie, w rodzinie o bogatych tradycjach intelektualnych, co znacząco wpłynęło na jej późniejsze życie i twórczość.

Nałkowska debiutowała w 1904 roku i szybko stała się ważną postacią na literackiej scenie Polski, angażując się w działalność wielu organizacji i grup literackich, w tym słynnej grupy „Skamander”. Studiowała historię, geografię, ekonomię i językoznawstwo na tajnym Uniwersytecie Latającym.Jej twórczość cechuje głęboki humanizm, zainteresowanie losami jednostki oraz analiza psychologiczna postaci. Nałkowska nie stroniła od trudnych tematów, takich jak wojna, moralność czy kondycja ludzka, co najlepiej odzwierciedla jej słynne dzieło „Medaliony”, przedstawiające okrucieństwa II wojny światowej i Holocaust.

W latach 1939–1944 współdziałała z podziemiem kulturalnym. W latach 1945–1947 została posłanką w Krajowej Radzie Narodowej, a w latach 1947–1952 posłanka do Sejmu Ustawodawczego (bezpartyjna). Działała również w Głównej Komisji Badania Zbrodni Niemieckich w Polsce. Przez całe życie Nałkowska aktywnie uczestniczyła w życiu społecznym i kulturalnym Polski, będąc nie tylko świadkiem, ale i kronikarzem przemian zachodzących w polskim społeczeństwie.