Żołnierz szwedzki podczas potopu szwedzkiego to członek armii Szwecji, która w latach 1655–1660 uczestniczyła w działaniach wojennych na obszarze Rzeczypospolitej Obojga Narodów i innych państw regionu bałtyckiego. Potop szwedzki był konfliktem zbrojnym, w którym Szwecja pod wodzą króla Karola X Gustawa zaatakowała Polskę, próbując osiągnąć swoje cele polityczne i terytorialne.

Żołnierze szwedzcy, którzy brali udział w potopie szwedzkim, byli dobrze wyszkoleni i wyposażeni, stanowiąc jedną z najpotężniejszych armii tamtego okresu. Szwedzka armia była dobrze zorganizowana, dysponująca doświadczonymi dowódcami i wysoką mobilnością, co pozwalało jej na szybkie działania i manewry na terenie Rzeczypospolitej.

Podczas potopu szwedzkiego, żołnierze szwedzcy prowadzili liczne kampanie militarne, zdobywając strategiczne miasta i twierdze, paląc i grabiąc wioski oraz staczając bitwy z siłami polskimi i sprzymierzonymi. Ich działania przyniosły Szwecji liczne sukcesy na polu bitwy, ale równocześnie wywołały powszechny opór i niechęć wśród ludności polskiej.

Żołnierze szwedzcy podczas potopu szwedzkiego znani byli z brutalności i okrucieństwa wobec ludności cywilnej oraz w trakcie walk na polu bitwy. Ich metody wojenne, w tym palenie wsi, mordowanie mieszkańców i grabież, przyczyniły się do pogłębienia nienawiści do Szwedów wśród Polaków i zaostrzenia konfliktu.

Mimo początkowych sukcesów, Szwecja nie osiągnęła pełnego zwycięstwa w potopie szwedzkim, a wojna zakończyła się podpisaniem pokoju w Oliwie w 1660 roku. Panowanie żołnierzy szwedzkich w Polsce w tym okresie pozostawiło trwałe piętno w historii obu narodów oraz w pamięci kolektywnej Polaków.