Założenie skautingu w Polsce w 1911 roku było odpowiedzią na rosnącą potrzebę wychowania młodzieży w duchu patriotyzmu, samodyscypliny i gotowości do służby społecznej oraz narodowej. Polski ruch skautowy, wzorując się na ideach założyciela skautingu, Roberta Baden-Powella, dostosował je do warunków i potrzeb Polski, która w tamtym czasie była pod zaborami.

Inicjatorem wprowadzenia skautingu w Polsce był Andrzej Małkowski wraz ze swoją żoną, Olgą, którzy zapoznali się z ideą skautową w Wielkiej Brytanii. W 1911 roku zorganizowali pierwsze spotkanie skautowe w Lwowie, co uznaje się za początek skautingu na ziemiach polskich. W krótkim czasie ruch skautowy zaczął się dynamicznie rozwijać na terenie wszystkich trzech zaborów, stając się ważnym elementem wychowawczym i formującym postawy patriotyczne wśród młodzieży.

Skauting w Polsce kładł duży nacisk na naukę samodzielności, odpowiedzialności, a także na kształtowanie umiejętności przydatnych w życiu codziennym i w sytuacjach kryzysowych. Jednocześnie był formą tajnego nauczania historii i geografii Polski, co miało ogromne znaczenie w kontekście utrzymywania polskiej tożsamości narodowej pod zaborami.

Organizacja skautowa szybko stała się ważnym ośrodkiem oporu narodowego, a w czasie I wojny światowej i w latach późniejszych skauci aktywnie włączyli się w działalność niepodległościową, uczestnicząc między innymi w walkach o niepodległość Polski. W ten sposób, założenie skautingu w Polsce w 1911 roku miało długotrwały wpływ na kształtowanie się postaw obywatelskich i patriotycznych wśród młodego pokolenia Polaków.